Η ίρις (ή ίριδα) του ανθρώπινου ματιού κάνει εξαιρετικά τη δουλειά της όταν πρόκειται να ρυθμίσει την ποσότητα του φωτός που εισέρχεται στο μάτι για να φτάσει στον αμφιβληστροειδή.
Αυτό επιτυγχάνεται προσαρμόζοντας το μέγεθος της κόρης (που συστέλλεται όταν το φως είναι αρκετό, και διαστέλλεται όταν είναι λιγοστό) για να βοηθήσει τόσο την όραση όσο και στην αίσθηση του βάθους. Αν και το διάφραγμα σε μία κάμερα έχει σχεδιαστεί για να λειτουργεί με τρόπο όπως η βιολογική ίρις, δεν είναι κάτι που λειτουργεί αυτόματα.
Ακόμα και οι compact/ point-and-shoot ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές εξαρτώνται από πολύπλοκους μηχανισμούς ελέγχου ώστε οι φωτογραφίες σας να μην χαρακτηρίζονται από υπερέκθεση. Μία νέα “τεχνητή ίριδα” ωστόσο, που αναπτύχθηκε από το Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας της Τάμπερε στην Φινλανδία, μπορεί και ρυθμίζεται αυτόνομα βασιζόμενη στο πόσο φωτεινή είναι μία σκηνή.
Επιστήμονες από την ομάδα έρευνας Έξυπνων Φωτονικών Υλικών ανέπτυξε τη τεχνητή ίριδα χρησιμοποιώντας έναν φωτοευαίσθητο υγρό κρύσταλλο από ελαστομερές. Οι ομάδα επίσης επιστράτευσε τεχνικές φωτοευθυγράμμισης, για να τοποθετήσουν με ακρίβεια πικομετρων τα μόρια υγρού κρυστάλλου σε προκαθορισμένη κατεύθυνση.
Η τεχνική αυτή μοιάζει με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν αρχικά στην κατασκευή των τηλεοράσεων LCD για να βελτιώσουν τις γωνίες θέασης και την αντίθεση και αργότερα και στα κινητά τηλέφωνα. “Η τεχνητή ίρις μοιάζει κατά κάποιο τρόπο με φακό επαφής” δήλωσε ο αναπληρωτής καθηγητής Arri Priimägi και συμπλήρωσε: “το κέντρο ανοίγει και κλείνει ανάλογα με τη ποσότητα του φωτός που πέφτει πάνω του”.
Η ομάδα ευελπιστεί να αναπτύξει τη συγκεκριμένη τεχνολογία και να τη μετατρέψει σε μία εμφυτεύσιμη βιομετρική συσκευή. Όμως προτού γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να βελτιωθεί πρώτα η ευαισθησία της ίριδας ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί ακόμα και στις μικρότερες αλλαγές στην ποσότητα του φωτός που πέφτει πάνω της. Επίσης θα πρέπει να εργαστούν για να την κάνουν να λειτουργεί και σε περισσότερο υγρά περιβάλλοντα.
